SPORT TO ZDROWIE...utracone :(

Od 4 tygodni toczę nierówną walkę z kontuzją przywodziciela w prawym udzie. Jak się jej nabawiłam dokładnie wskazać nie potrafię. Wydaje mi się, że przerost ambicji doprowadził do przetrenowania.

 No i teraz mam za swoje. Pierwsze ok. półtora tygodnia ledwo co chodziłam. Bolało mnie udo po wewnętrznej stronie, od pachwiny do kolana i nie bardzo potrafiłam wskazać dokładne źródło bólu. Cierpienie było zawsze najgorsze, podczas każdego ruszenia z miejsca. Pierwsze kilka kroków bolało masakrycznie, ale z każdym następnym krokiem ból malał. Nie mniej jednak o bieganiu nie było mowy :( Kuśtykałam ciągle sycząc z bólu i instynktownie stawiając nogę mocno na bok, bo takie ‘ochronne’ chodzenie, było najmniej bolesne. Przez co poruszałam się jak pingwin u kresu życia. Przez 7 dni łykałam przeciwzapalny Majamil, przeciwbólowy Mydocalm Forte i smarowałam nogę żelem Traumon. Nie wiele to pomogło. Po 2 tygodniach od pierwszych mocnych objawów, trafiłam do fizjoterapeuty. Po godzinnym masażu doszło do pewnej poprawy, mogłam już stanąć na tej nodze np. przy ubieraniu skarpetki. Przez ostatnie 2 tygodnie musiałam do takich czynności siadać! Jako, że dwa długie tygodnie siedziałam na tyłku, nie wytrzymałam i 2 dni po wizycie u fizjoterapeuty poszłam biegać. Krótki dystans 5 km, w żółwim tempie. Przywodziciel bolał, zwłaszcza na początku, ale w miarę jak się rozgrzewał było coraz lepiej. Po 5 dniach byłam na kolejnym masażu u fizjoterapeuty, i musze przyznać, że jest lepiej. Ból wyraźnie się zcentralizował w jednym punkcie i teraz mogę wskazać gdzie dokładnie mnie boli. Biegać mogę, wolno i nie długo, ale mogę. Niestety mijają już 4 tygodnie, a przywodziciel ciągle boli, i przypomina mi o swoim istnieniu. Hartu ducha jednak nie tracę i walczę! Zmodyfikowałam plan treningowy na lżejszy i wierze, że uda mi się go zrealizować do wrześniowego maratonu we Wrocławiu. Tymczasem na fali, poszukiwania cudownego sposobu na uzdrowienie, stałam się posiadaczką wiedzy wszelakiej na temat przywodzicieli uda. W związku z powyższym,  w kilku następnych postach, podzielę się zdobytymi informacjami na temat specyfiki urazu, leczenia i zapobiegania kontuzji tego mięśnia.

Przywodziciele to grupa mięśni znajdująca się po stronie wewnętrznej uda, rozciągających się między miednicą, a kością udową.

Pełnią one funkcję ruchową, pociągając udo do linii pośrodkowej.

Są one również grupą stabilizującą miednicę przy pewnych czynnościach i  zabezpieczającą  staw biodrowy przed nadmiernym obciążeniem.

    Urazy przywodzicieli można podzielić na dwie kategorie:

- dolegliwości ostre (trwające krócej niż 3 miesiące),

 - przewlekłe. 

    W przypadku dolegliwości ostrych, czynnikiem inicjującym uraz, w wyniku którego dochodzi do uszkodzenia tkanki ścięgna. Dwie najczęściej spotykane lokalizacje – bezpośrednio przy przyczepie do kości łonowej lub kilka centymetrów niżej, przy przejściu ścięgna w brzusiec. Objawem towarzyszącym urazowi przywodziciela jest ból zlokalizowany w okolicy pachwiny (przy większych uszkodzeniach obecny jest przy obciążaniu kończyny). Dodatkowym objawem może być zmniejszenie siły mięśni przywodzących.

    Leczenie dolegliwości ostrych w pierwszych dobach powinno ograniczyć się do odpoczynku, chłodzenia i stosowanie maści czy lekarstw przeciwzapalnych. Chłodzenie i ewentualne owijanie bandażem elastycznym bolącej okolicy ma, jak w przypadku większości kontuzji, zmniejszyć obrzęk, jak również ból.

Do momentu uporania się z bólem, należy zaniechać wszelkiej aktywności fizycznej. Dopiero po kilku tygodniach (od 4 do 8) można zacząć normalny trening.  Ćwiczenie rozciągające możemy wprowadzić dopiero po odzyskaniu pełnej siły mięśniowej.

  Dolegliwości przewlekłe to bardzo często grupa uszkodzeń ostrych, które zaniedbane przeszły w fazę chroniczną. Niezbyt intensywny charakter dolegliwości nie zmusza do konsultacji ze specjalistą.  Często stosuje się w tym przypadku zasadę „zabiegania” takich urazów. Niestety nie tędy droga. Nieprawidłowe leczenie, kolejne mikrourazy doprowadzają do zmian degeneracyjnych. Związane z kontuzją dolegliwości mogą ustępować po dobrej rozgrzewce, ale będą się nasilać na krótko po wysiłku, w spoczynku. Jednak w fazie późniejszej ból podczas aktywności może stać się na tyle dotkliwy, że niemożliwe staje się kontynuowanie wysiłku. Dodatkowo ochronny sposób chodzenia i biegania na kontuzjowanej nodze doprowadzić może do zmian stereotypów ruchowych, co z kolei  może mieć wpływ na pojawienie się objawów w stawach odległych. Nieprawidłowa praca przywodzicieli i zmiany w ścięgnach mogą w konsekwencji doprowadzić również do zapalenia spojenia łonowego.

    Leczenie dolegliwości przewlekłych trwa znacznie dłużej i wymaga cierpliwości. Samo leczenie polega na wprowadzeniu systematycznych ćwiczeń rozciągających, na przemian z ćwiczeniami kolagenowymi i ekscentrycznymi (o tych ćwiczeniach w następnym poście). Bardzo skuteczny jest intensywny masaż poprzeczny ciągły (polecam wizytę u dobrego fizjoterapeuty). Ze względu na długotrwały charakter dolegliwości, terapia musi trwać nawet do 3 miesięcy! Co istotne w tym przypadku, i co sprawdziłam na sobie, bolące miejsce traktujemy ciepłymi okładami (a nie zimnymi jak w przypadku innych kontuzji). Ciepło poprawia ukrwienie uszkodzonej tkani przez co przyśpiesza gojenie.

Tyle w teorii, a co w praktyce to napisze później :).